Bizi Yarım Bırakanları Sevdik
Biz hep bizi yarým býrakan adamlarý sevdik
Babamýzý sevdik
Onlar oðullarýna hayran
Bacamýzý tüttürecek
Soyumuzu sürdürecek diyerekten
Ýnsandan önce ar namus olarak görüldük
Hep bir sorgu
Hep bir kontrol
Kýzýný dövmeyen dizini döver
Kýzý kendi haline terk edersen ya davulcuya, ya zurnacýya gider.
Biz hep bizi yarým býrakanlarý sevdik
Çok sevdik.
Abimizi sevdik
Nefesi
Gözü hep üstümüzde
Terso bir durum olduðunda
Azarý kulaðýmýzda, þaplaðý ensemizde
Biz hep bizi yarým býrakanlarý sevdik.
Çok sevdik.
Deli dolu çaðlarýmýzda kavak yellerine tutunup
Her nedendir bilinmez en haylazýný en serserini sevdik çocuk aklýmýzla
Belki sevmek deðildi de o özgür ruhlara imrendik saçlarýmýzýn örüðü, kurdelesiyle...
Nikahta keramet vardý hep
Eþimizi sevdik
Sever de döver de diyerek tüm sevgisizliklerin üzerine güya gurur serptik
Kýsacýk aklýmýzla kan kusarken bile kýzýlcýk þerbeti içmiþtik de diyerek yalanýn en afillisini söyledik.
Bir eliyle bizi kenara itip aðýz dolusu küfürlü lakaplar taktýðý kadýnlarda vur patlasýn çal oynasýn gününü gün ettiðinde bile...
Sorgusuz sualsiz bekleyip
Benim kocam yapmaz dedik
Hesap sormak ne haddimizeydi ki
Ya çocuklarý bahane ettik
Ya da dönecek bir yerimizin olmayýþý baðrýmýzda saplý bir hançer gibi dururken
’Dokuz yutkun bir söyle’ nin "söyle"sini de "bir daha yutkun’a çevirdik
On yutkunduk on sustuk
Sineye çektik
Baba evinden çýkarken elimize tutuþturulan cam bardaðý yere vurup paramparça oluþunu iliklerimizde
Ruhumuzda hissettik.
Biz hep bizi yarým býrakan adamlarý sevdik.
Devran döndü zaman deðiþti .
Hayat bitti sandýk bitmezmiþ meðer son nefese kadar
Terk edildik
Ötelendik, itildik
Biz hep bizi yarým býrakan adamlarý sevdik
Ýþte bu defa oldu, bu doðru dediðimizde
Yine yenildik
Ne sevgimizi sahiplendiler
Ne duyduðumuz saygýyý,
Ne verdiðimiz deðeri
Ne de gösterdiðimiz hassasiyeti önemsediler
Sevgimizi bildikleri halde vicdansýzca, umursamadan
Ayaklarý altýna alýp ezdiler
Burunlarý bir karýþ havada, arkalarýna bakmaya bile gerek duymadan
Çiðneye çiðneye yürüyüp gittiler.
Umurlarýnda bile deðildik.
Hiç akýllanmadýk ki biz
Gönlümüz aklýmýza hep baskýn geldi
Sevgiden geçer insanýn yolu diyerek fütursuz sevdik
Biz sevdik, sevdik ammaa
Hep duymazdan geldiler
Konuyu, lafý deðiþtirdiler
Ruhumuzu, yüreðimizdeki sevda ateþini görmezden geldiler.
Gözümüzün içine baka baka kirpiklerimize inci misali gözyaþlarýný elleriyle
Sözleriyle, gözleriyle dizdiler.
Zalimce eðip büktüler
Kýrýp döktüler
Ýki lafýn birinde delikanlýlýktan dem vurup onda biriyle göründüler
Onda dokuzuna sarýlýp araziye uymayý tercih ettiler.
Çünkü bizi sevdiðimizin binde biri kadar bile sevmediler.
Sevmeyi zayýflýk, hafiflik bilip bellediler
Öylesi hem iþlerine hem kolaylarýna geldi.
Hatta elimizin kiri bile dediler.
Biz sevilmeden sevdik
Hem de öyle böyle deðil ölürcesine
Kan kýrmýzý
Derya deniz sevdik
Biz hep bizi yarým býrakan adamlarý sevdik
Çok sevdik
Tüm benliðimizle
Deliler gibi
Ölesiye sevdik
Yarýn kaygýsý taþýmadan
Aþýðým, çok seviyorum seviyorum
Yansýn laan, yanacaksa yansýn bu dünya diye diye sevdik.
Biz hep bizi yarým býrakan adamlarý sevdik.
Yarým kalasýn diyemedik de
Yarým kalasýcalarý çok ama çok
Çok büyük sevdik.
__ilkayy@2bin10sekiz
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.