KURUYAN KARANFİL

Baþucunda bir karanfil düþün,

Her gün kurumadan bakar sana.

Bir sabah boynu bükük,

Suyu kokutmuþ bir halde bulursun

Sonra kokusuna tahammül

Edemediðin için atarsýn.

Keþke en baþýnda kurutsaydýn,

Diðer güllerin yanýna koyardýn.

Karanfile kýzma ne bir topraðý var,

Ne de sýðýnacak bir kuruluk kitabý.

Yaþatmak için su verdin sadece.

Var olsun diye ayýrdýn topraðýndan

Ya çok sevdigin için ya da varlýðý

Sadece mutluluk verdiði için ...

Düþünsene sana ait;

Ama bir þey sana ait diye,

Öldüremezsin onu...

Keþke gül olsaydý karanfil,

Keþke gül olsaydý da hayatýnda,

Baþucundan çöpe gidecek kadar,

Yok saymasaydýn o güzelliði...


MEHMET HATÝP YILMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın: