yoruldum be hayat… büyüdükçe günahlarýma çocukluðuma kendimi anlatamamaktan, ateþlere her düþtüðümde gölgelerimin bile beni terk eylemesine tanýk olmaktan, kendini de alýp giden aþklarýmýn kalaný yalaný olmaktan ve düþtüðüm her kuyudan bir deðil bin yusuf daha çýkmaktan yoruldum
var mýdýr ki, çocuk olup da masala kanmayan var mýdýr, rengine uçurtma olup da rüzgara aldanmayan
göçebe bulutlara yüklenirken yaðmurun bereketli gözleri var mýdýr, kuraklýðýnda gökkuþaðýna kanmayan aysýz bir geceden, cýlýz bir dereden yakamoz yolmayan
yoruldum be yar… bir eksikken varlýðýn gün doðmadan yokluðuma bin fazla doðmaktan, kokusu lâl med-cezir akþamlarýmda sahillerine vurmaktan, bacasýz evimin yoksul duvarlarýna týrnaklarýmla adýný kazýmaktan ve yakasý açýk baðrýmýn sol yanýnda bize bir dünya kuramamaktan yoruldum
ya da ay omzuma düþmeden, yýldýzlar cilveleþmeden taksan güneþi koluna gelsen yýkasan sabahýmýn çamurunu, kirini
yoruldum be hayat… baðýma üzüm, mahzenime þarap olup kederimi yudumlamaktan, yüreði hüzün segah akþamlarýma fasýl olamamaktan, eski bir aynada eksik bir bakýþ olmaktan ve insan olup ta insanlýðýma yanmaktan yoruldum artýk
istersen bir de sen anlat senden dinleyelim ey hayat demi mi az þekeri mi bol olur sohbetinin bilemem ama bakalým baðdaþ kurabilecek mi inancým inançsýzlýðýmýn üzerine
istersen hiç yorma kendini biliyorum ki sende yoruldun be hayat…
ilhanaþýcýaðustosikibinonsekiz
Sosyal Medyada Paylaşın:
ilhanaşıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.