Ne yazýk ki aramýzda yoksun o son günde
Gözlerini, ben »kapatacaðým« öldüðünde
Çok þey biliyorum ama þimdi susmalýyým
Bu et ve kemiklerin arkasýna pusmalýyým
Benim yerim yanýdýr uðruna yandýðýmýn
Sonsuza dek dostuyum adýný andýðýmýn
Ama sen ölüyorsun, gözlerimin önünde
Ne olur »acý acý« bakma azap gününde
Baþka bir ben, baþka bir öz çýkacak içimden
Sevgilim münezzehtir, þekilden ve biçimden
Ne yazýk ki sen yoksun, kalkacak son gemide
Binecek, kim, kim de varsa »ahlak-ý hamide«
O var, inan var, saðýndayým, o da solunda
Severek, özleyerek öleceðiz yolunda
Ýnan ben çok isterdim, olmaný aramýzda
Ah ne yazýk ki sana yer yok maðaramýzda
Ben ölürüm gül gibi, gördüðüm cemaline
Bezm-i elestte, aþýk olmuþtum kemaline
Bazen aðlýyorum, üzülüyorum Efendim
Anlatamadým seni, görüyorsun, tükendim
Halbuki kurda dahi, acýyan kalenderim
Ama yine gönüllerde asla yoktur yerim
O gün geldiðinde, tanýyacaksýn beni tam
Diyeceksin bu deðil benim bildiðim adam?
Kalbim Nuh’un gemisi, fakat sen indin ondan
Kaçýþ inan imkansýz, bekleyen hazin sondan