Kanadı Kırık Kuşum-revize

Dün gece baþ baþaydým sýzlayan vicdanýmla,
Sabaha dek uykusuz, en derin hicranýmla.
Beynimde karýncalar, usulca yürüyordu,
Eksik, kayýp bir þeyin, Ýzini sürüyordu!
…
Ýçimde tuhaf boþluk, ruhumda kara delik,
Aldýðým her nefeste, büyüyordu üstelik.
Boþluk deðil de sanki çelik kafesten koðuþ,
Ranzasýnýn üstünde, kanadý kýrýk bir kuþ.
Taþýnmasý imkânsýz, nice derdi yük etmiþ,
Altýndan kalkmak için her þeyini tüketmiþ.
Halden bilmez dikenler, batarken ciðerine,
Koþturmuþ yýllar yýlý, bir daldan diðerine.
Elbet bu kýþ bitecek, bahar gelecek diye,
Kardelenler misali, katlanmýþ zemheriye.
Fakat yazgýya bak ki, ne bahar gelmiþ ne yaz,
Sadece sineleri donduran soðuk ayaz!
Sonunda yenik düþmüþ, öne eðmiþ baþýný,
Döküyor gözlerinden damla damla yaþýný.
Yetersiz kaldým diye, ah ederek aðlýyor,
Kor nefesler salarak, yüreðini daðlýyor.
Verdiði çabalarý, sorgulayýp duruyor,
Kýrýlmýþ dallar gibi, günden güne kuruyor.
…
“Ey sýrtýnda bir damla su taþýyan karýnca,
Ateþ söner mi sandýn, sen yanýna varýnca?
Býrak yaðmur utansýn, býrak sular utansýn,
O yangýna bigâne kalan kullar utansýn.”
…
Demek istedim lakin diyemedim utandým,
Alnýmda boncuk boncuk terlerimle uyandým.
Uyandým bir dünyaya, gayrý adil ve zalim.
Ýnsanlýktan nasipsiz, hüküm sürer mezalim!
Herkes ego derdinde, tek özne var; kendisi,
“Ben” dediði dünyanýn bulunmaz efendisi!
Benim olan benimdir, paylaþmak neyin nesi?
Güçlü olanlar yaþar, doðanýn felsefesi!
Ne akýl ne de izan, ne merhamet ne vicdan,
Ýnsana þeref veren, parayla dolu cüzdan!
Güzellik terk edilmiþ, hep çirkinlik seçilmiþ,
Deðmez þeyler uðruna nelerden vaz geçilmiþ,
…
Sen, kanadý kýrýk kuþ, sen, yufka yürekli kuþ,
Niye böyle üzgünsün, niçin bu mahzun duruþ?
Kaldýr baþýný, n’olur, o baþ hep dik durmalý,
En üstün makamlarda, gururla oturmalý.

Sosyal Medyada Paylaşın: