Ben deliymiþim.
Öyle dediler bana doktor.
Kahveyi þekersiz içerim,
uyanamamak korkusundan ötürü uyumayý sevmem,
bir de sevda þehrine varýnca
kim olduðumu unutacak kadar çok severim.
Bu beni deli yapar mý?
Ben deliymiþim.
Sana gönderdiler doktor.
Uzaklara dalýp gitmem,
kitabýmý buzdolabýnda unutmam,
kalemimle dertleþip aðlamam normal deðilmiþ.
Cidden bunlar beni deli yapar mý?
Ben deliymiþim.
Sana geldim doktor.
Þimdi sana soruyorum;
benden bir tane ’peki’,
bir tane ’susuyorum’,
bir tane de ’kabul!’ çýkar mý?
Bunlarda muvaffak olamýyorum.
Zira, ’Hayýr!’ yaným baskýn,
’böyle olmamalý’ sav’ým cüretkar
ve ’gidiyorum’ ayaðým fazla seyyâh.
Bunlar deliliðe sýðar mý?
Ben deliymiþim doktor, anladým.
Bana açýkça söyle,
vereceðiniz gömlek gönlümü de baðlar mý?
Yaa, baðlamaz demek..
Öyleyse itiraf ediyorum doktor,
Ben ziyadesiyle deliyim,
giydirin gömleðimi buyrun gidelim.
Yalnýz tek bir isteðim olacak;
Gittiðim yere o’nu da alýrlar mý?
Kurþunî
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.