Kýsýk dere sesinin duru sessizliðinde,
Kesik orman dibinin kuru yapraðýyým ben.
Sensiz yalnýzlýklarýn her nefessizliðinde,
Týrsýk zamanlarýmýn kurak topraðýyým ben.
Yapraklardaki çiyin serin ýslaklýðýna;
Aldandýðým sabahýn sýcak berraklýðýna;
Dökülmüþ saçlarýmýn zamansýz aklýðýna;
Elbette sana olan hasretimdir tek neden.
Kurumuþ nehirlerde çürümüþ balýk gibi;
Kýzgýn aþk çöllerinde dolaþan alýk gibi;
Bu sevda bu kalplere sanki fazlalýk gibi;
Ters yöne koþuyoruz biz durup dinlenmeden.
Gurbeti mekân tuttum, istersen mekânsýz de!
Ya gönül tapunu ver, ya yürek iskânsýz de!
Oyalama beni yar, bu vuslat imkânsýz de!
Ya da umudu çýkar kurduðun her cümleden.
Ben bu aþký bilmeden meçhule götürmüþüm,
Ben beni yitirmiþim, ben seni yitirmiþim.
Ben bu aþkýn uðruna kendimi bitirmiþim,
Sevda mý olmalýdýr, her veda da kaybeden.
Daðlarýn doruðunu kaplamýþ kara duman;
Yaman bu çektiðimiz hasret acýsý yaman;
Coþari, bugün aþký kâle almayan zaman;
Dilerim bir gün alýr, toprak olmadan beden.
Ýbrahim COÞAR