her kývýlcým kendi yangýnýna büyür her fidan kendi ormanýný büyütür devrimleþse de evrimleþse de hiç bir aþk kendi eceliyle ölmemiþtir…
hani, deniz ararsýn ya bazen sevdiðinin gözlerinde kýyý kýyý tutuþup kýyýlarýna vursun istersin gülüþü
bazen de ucu kýrýk bir iðne olursun söküðünü dikemediðin kalbine yatýlý bir masal olsun istersin sihrine inandýðýn aþk ne bir baþýna aðlamak ne de bir baþýna sevmek istersin eskisi gibi
ne akrebinden ne de yelkovanýndan yakalanmýyor zaman sýnýrlarýna sýnýrsýzlýk, yaralarýna kabuk eksende dört mevsim ne güneþ açar ne de çiçek açar sinende
daha imbiðinde damýtýlmamýþken aþk namluya sürmek istesen de sözcüklerini ve gömmek istesen de bu prematüre þiiri hiç bir toprak, hiç bir tanrý kabul eylemez bilesin
tanrýlar þahidimdir ki ayýk tek bir damarý olsaydý bu þiirin ayýlabilseydi düþlerinden, düþüþlerinden kendisi ölecekti zaten þairi onu sarýp sarmayalamadan, öpüp koklayamadan…
ilhanaþýcýtemmuzikibinonsekiz
Sosyal Medyada Paylaşın:
ilhanaşıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.