Seni Hatırlamayı Özlüyorum

Dün gece yine,
Ýðneler batarken uykusuz gözlerime,
Seni hatýrlamak nasýl bir duygudur diye?
Aklýma düþüverdi, tuhaf bir düþünce.
“Ýyi de Neresi tuhaf” demeyesin sakýn;
Gerçekten tuhaftý iþte; çünkü yýllar var ki,
Bu nasýl bir duygudur bilemiyorum.
Oysa eskiden, yani nice zaman önce,
Günün herhangi bir saatinde,
Bazen çalýþýrken, bazense dinlenirken,
Herhangi bir sebep olmaksýzýn,
Sen gelirdin aklýma.
Daha doðrusu,
Seni düþünürken bulurdum kendimi.
Þaþýrýr ve gülerdim;
Hele ki seni düþünürken,
Sen sabah yeli de, ben bad-ý saba,
Hissederdim estiðini, ýlgýt ýlgýt içimde.
Bir sevinç hissiyle birlikte,
Tebessüm yayýlýrdý yüzüme.
Bu hissi tekrar yaþamak için,
Ama artýk bilinçli biçimde,
Seni hatýrlamaya, düþünmeye baþladým.
Her gün artan dozajda morfin alýr gibi,
Daha sýk ve uzun süre,
Gitgide sýklaþan, uzadýkça uzayan!
Ve kaçýnýlmaz son; iflah olmaz baðýmlý.

Sen;
Damarýmda akan,
Hülyalý gözlerle bakan,
Yüreðimi yakan,
Uyanýk olduðum her an,
Ýçimde olan.

Hatýrlamak için unutmalý insan.
Baþka þeyler olmalý hayatýnda!
Ne bileyim iþte?
Mesela futbol seyretmek,
Film izlemek,
Roman okumak,
Bulmaca çözmek,
Sokaklarda yürümek,
Vesaire, vesaire.

Denedim, inan denedim bunlarý.
Ne mi oldu? Anlatayým.
Sokaklarda yürümek en olumsuzuydu.
Çünkü attýðým her adýmda,
Yüreðimde, aklýmda
Sadece sen vardýn.
Acaba þu an ne yapýyordun?
Kiminleydin, neredeydin?
Ýçimi burkan kýskançlýk hissi,
Yüreðimde harlanan kor!
Sanki görmüþüm de seni,
Yýkýlmýþ, mahvolmuþ halde,
Dýþarýya atýp deli gibi,
Yollara vurmuþum kendimi.
Bir labirentin içinde,
Olmayan çýkýþý arayan,
Sadece gölgesinden deðil,
Kendinden ve senden kaçmaya çalýþan,
Attýðý her adýmda daha da baðlanan!

En absürdü bulmaca çözmekti.
Sanki her çözdüðüm soruda,
Senden aferin alacakmýþým gibi,
Bir heyecan ile ya çözemezsem diye,
Derin bir endiþe.
Sonunda narin ellerinin çýrpýþý
Ve sýmsýcak buse!

Romansa, artýk okuyamýyorum.
Nedendir bilemem,
Her romanda mutlaka sen varsýn;
Kimi zaman kahramanýn sevdiði,
Kimi yerde kahramanýn kendisi.
Hele ki kör olasýca yazarlarýn,
Sanki ruhumu deþmek,
Yüreðimi burkmak için,
Güya sanat adýna,
Kurduklarý cümleler!
Kaç kitabý bu yüzden,
Bitirmeye mecalim yetmedi de,
Býraktým bir köþeye.

Filimlerse baþka âlem!
Bu yönetmenler,
Mecburlarmýþ gibi;
Kumral sarý saçlar,
Hülyalý bakýþlar,
Göz göze gelmeler,
Mahcup gülüþler,
Yani ya senden izler,
Ya da içimi acýtan replikler…

Belki de tek yolu futbol!
Aslýnda kanepeme oturduðumda,
Sehpamda çay ve sigara!
Kuruyemiþler yanýnda,
Maça odaklandýðýmda,
Hemen yaný baþýmda olman mý gerek?
Tuttuðumuz takým gol attýðýnda,
Boynuma sarýlman;
Karþý tarafýn ataðýnda,
Kollarýmý sýkman mý gerek?
Hele ki o sýmsýcak nefesin,
Niçin boynumu yakmakta?

Dedim ya, dün gece yine,
Aklýma düþüverdi, tuhaf bir düþünce.
Seni hatýrladýðým o günleri,
O anlarda yaþadýðým sevinçleri,
Tarifi imkânsýz coþku dolu hisleri,
Muzipçe kurduðum düþleri hatýrladým.
Güzeldi be gülüm,
Gerçekten çok güzeldi.
Ne hasretin acýsý,
Ne yüreðimin sýzýsý vardý.
Keþke diyorum bazen,
Keþke öyle mi kalsaydý?



Sosyal Medyada Paylaşın: