ÜZGÜNÜM ÜZGÜN (500)

ÜZGÜNÜM ÜZGÜN (500)

Ne güzel bir sevgi var idi bizde.
Ne varsa yok olmuþ üzgünüm üzgün.
Ebede yolculuk var idi sözde.
Bu ne biçim halmiþ üzgünüm üzgün.

Bir anda boþluða düþer mi insan.
Kendi sözünü de aþar mý insan.
Aþkýndan baþkaya koþar mý insan.
Gidiþ yanlýþ yolmuþ üzgünüm üzgün.

Ne gördük ne bildik sözümüz nerde.
Ömür durmuyormuþ daim seferde.
Yüzlerce bin yemin sürünse yerde.
Tövbesi akýlmýþ üzgünüm üzgün.

Tatlý bir dil ile konuþmak vardý.
Kavli karar ile buluþmak vardý.
Bedenlerde tek kalp oluþmak vardý.
Yol ayrýlýk kýlmýþ üzgünüm üzgün.

Ne yaza gül verdik ne de güze söz.
Yüreðimiz yanar içimizde köz.
Sorgulasak bunu sorgulasak biz.
Bu aþk kýrýk kalmýþ üzgünüm üzgün.

Bu yolun ortasý sonu ve baþý.
Gözlerden düþ þe de olanca yaþý.
Baharda ve yazda görünce kýþý.
Mevsimler kar dolmuþ üzgünüm üzgün.

Yol ve yordamýmýz sanki kaybolmuþ.
Dikenle beraber gül bile solmuþ.
Zayi Ozan diyor kayýp çok olmuþ.
Aþk çiçeði solmuþ üzgünüm üzgün.

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ordu, 30/06/2018 Cumartesi
Yayýn : 05/07/2018 Perþembe
www.edebiyatdefteri.com/siir/1173745/

Sosyal Medyada Paylaşın: