Gözlerinden Sonsuz’a bir yol uzanýr gider, Mesafeler dürülür, zaman yanar boþlukta. Bu þehirde bir adým belki bin menzil eder, Güneþle doðan yolcu karar kýlar kuþlukta.
Ellerin dipsiz gökten dünyaya düþen sarkýç, Bir sýrrý fýsýldýyor ezel bezminden kalma. Parmaklarýn ucunda bir mucize; bir sarnýç, Suya kanarken susuz, yol bulmakta bir âmâ.
Dilinde eskimeyen kelimeler dolanýr, Yedi cihan kaybolur içinde bir cümlenin. Geceyi aðartan renk güneþlere boyanýr, Kaybolur gece vakti kalbinde bir hâlenin.
Adým atar ayaklar, naif, nazik ve nârin, Sanki bir kuþ gurbetten yurduna kanatlanýr. Altý üstüne gelir, yedi kat dibi yerin, Ölüler görürsün ki; hepsi de pusatlanýr.
Bir düþman kýlýç salar ve bir kalem diðeri, Kelâm ikiye böler, denizi bir damlacýk. Ezel kaydý muþtular bir ebedî zaferi, Ýþitenler bilirler, bu nihayet apaçýk.
Duyduðuna namahrem bilmem ne kadar âlem, Sükûtundan sohbetler devþirmekte fâniler. Bulmayanlarý geçtim, unutanlarda mâtem, Hasretinde türküler, yokluðunda mâniler.
Þüphesiz’de bir þüphe, ölüm bir korkulu düþ, Kapýn binbir hâcetin derman bulduðu ocak. Son nefeste ilk sefer; Dost’un katýnda gülüþ, Anne merhamet remzi, iþte hakîkî kucak.
Ankara, Haziran 2018 Sosyal Medyada Paylaşın:
ve_lâ_edri_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.