DEMEK Kİ ...

Sevmeyi öðrettiler bana ...
Çoluðu çocuðu , genci , yaþlýyý .
Hayvaný , çiçeði , çýkarsýz olan herþeyi .
Dudaktan kalbe , yürekten gönüle ,
Sev dediler þiir gibi ...
Vede ,
Ruhumun derinliklerinde bilmediðim ,
Sýcacýk , kendi halinde kor ateþ idi benim sevgim ...
Býkmadan , usanmadan , yorulmadan ,
Salkým salkým sevdim demek ki ...

Gitmeyi öðretmediler bana ...
Neyden , Nasýl , Niçin gidilirdi ?
Bilmedim bilemedim ben hiç .
Ne gönülden , ne yürekten , nede bedenden gidebildim .
Aslýnda gitmek kolay olaný idi .
Asýl marifet onda kalabilmekti .
Vede ,
Gitmek , güzergahý olmayan tek adresti benim için .
Hangi güzergah tarif edebilirdi ki gitmeyi ...
Yürüdüðüm sokaklar hep dardý , yokuþtu , ýssýzdý ,
Adýmlarým gitmek istesede ruhum kaldý demek ki ...

Yazmayý öðrettiler bana ...
Sevgiyi , Aþký , Sevdayý , Ayrýlýðý ,
Nakýþ nakýþ iþledim boþ kaðýtlara .
Okuyaným olmadý belkide ,
Ama yazdýraným oldu ömrümce .
Kimde bi alacaðým kaldýysa ,
Kaðýtlar haykýrýþým , kalemim sesim oldu duyanlara ...
Vede ,
Yazmak , içime sýðmayanlarý hece hece dökmekti benim için .
Yaðmur bile yaðarken ýslatýyor ya hani ,
Bende yaðarken toprak kokusu oldum belli ki ...
Her insan þair olmak için yazmýyor ya ,
Bende kendimce yazmýþ bulundum demek ki ...

Mutlu AKÇA
Sosyal Medyada Paylaşın: