Ýnsan var saçlý görür baþý peruklu keli.
Ýnsan var alim olur, dersin bilgin, ilkeli;
Herkes taþý taþ bilir, herkes taþý taþ görür;
Gönül gözüyle bakan, taþken görür heykeli.
Uðraþýr varmak için uygarlýðýn asrýna;
Þair korkusuz basar zalimin nasýrýna.
Bütün yanlýþlýklarý süsleseler yalanla;
Þair gönlüyle erer gerçeklerin sýrrýna.
Fatih ile at sürer Ýstanbul’a zamanla,
Plevne’de cenk tutar binlerce toramanla.
Çanakkale’de Seyit, Dumlupýnar’da Mehmet,
Þehadette yoldaþtýr binlerce kahramanla.
Cehalet kuyusundan gelen binlerce ahý,
Karanlýklarý silmek için ister sabahý.
Bin çeþit hurafeyle gelseler de üstüne,
Gülde Nebi’yi arar, gönüllerde Allah’ý.
Aþka aþýk gönülle yare verir kýymeti,
Yerden göðe uzanýr yüreðinin heybeti;
Zulmü sindirmek için yapýldý tüm hamleler,
Gözlerde aþký görür, bakýþlarda hasreti.
Hayata bakan gözler neler gördüler neler;
Zulmü sindirmek için yapýldý tüm hamleler.
Dünya üstüne gelse korku düþmez gönlüne,
Tek silahý kalemdir, mermisidir cümleler.
Coþari der ey þair! Sen yazdýkça coþarsýn.
Hayat denen kulvarda kaleminle koþarsýn.
An gelir ömür biter, toprak olur bedenin,
Namýnla asýrlarca gönüllerde yaþarsýn.
Ýbrahim COÞAR