Yer ağlıyor gök ağlıyor 2

Vahþi artýk mahsun bir sahabi
Adýnýn arkasýnda radýyallahu anha
Saklandý direklerin arkasýna
Görünmemek için Kainatýn Sultanýna
Kimi zaman gözyaþlarýný ceyhun etti
Akýttý yanaklarýndan aþaðýya
Kimi zaman bekledi bir nazar
Bir göz göze bakýþ daveti alma umuduyla
Ama..Olmadý..
Hiçbir zaman bu olmadý!
Kainatýn Sultanýyla bir an dahi olsa
O an bir saniye bile olsa o mutluluðu yaþayamadý
Canlar sunulan Kainatýn Sultanýyla göz göze gelemedi..
O yürek buna nasýl dayandý?
O teveccühe nail olamamak
Týpký yaðan yaðmurun altýnda ýslanamamak
Çöl sýcaðýnda kavrulmak gibiydi
Acýlar kalbini delip geçerdi
Attýðý mýzrak gibi
Vicdanýný paramparça ederdi..
Bu hüznün adý; gurbetti..hasretti..çileydi..dertti..kederdi..
Vahþi hep mahsundu, hep boynu bükük gezerdi..
Sanki tecrit edilmiþti doðan güneþin ýþýðýndan
Karanlýk gecelerde dolunayýn nûrundan..
Günler geçti..
Izdýrabýn deminde aylar yýllar geçti..
Ve..Efendimiz ötelerden dâvet aldý
Býraktý Vahþi’yi ve ebediyete irtikal etti..
Vahþi periþan..
Aradý her yerde Kainatýn Sultanýnýn bir bakýþýný
Nazarýný, izini, aþkýný, sevgisini
Yoluna kurbandý..
Bir yolu olmalýydý
Bir fýrsat yakalamalýydý..
O acý maðlubiyeti bir galibiyetle örtmeliydi
Kararan gecelerini gün ýþýðýyla deðiþtirmeliydi..
Ve..Ýþte fýrsat yaklaþýyordu
Efendimiz sav in uzaklardan Medine’ ye yaklaþtýðý gibi
Karanlýklarý boðduðu gibi..
Museylemet ul Kezzab’ Yalancý peygamber ’
Hz Ebubekir döneminin en büyük fitnesi
Boðulmalýydý küffarân
Mücadele çok çetindi..
Vahþi bu fýrsatý kaçýrmadý ve..
Hz.Hamza’yý vurduðu mýzraðýyla oldu Ýslama derman
Kâhinlerden haber alan Müzeylemetül Kezzab’ý
Demir parmaklýklarla çevrili yataðýnda
Öldürmeye kararlýydý ve keskin niþancýlýðý yine girdi devreye
Yüreðinin yangýnlarýnda daðlanan kýzgýn mýzraðýný sapladý
Bogdu küfrü muzaffer çýktý bu savaþtan
Kaldýrdý düþen baþýný ve ve mahcup bir edâyla
Sultaným..Ey Kainatýn Efendisi!
Yaktým ben senin ciðerini
Seni tanýdýðýmdan beri yandý benim ciðerim de
Nedâmetimle kavruldu durdu yüreðim
Paramparça oldu kalbim
Nolur nolur söyle! Benden razý mýsýn þimdi?
Bir nebze teselli oldum mu yanan yaralý sînene?
Azad ettin mi beni çile kafesinden..
Doldu mu vaktim?
Kurtulabilir miyim artýk bu zilletten?
Belki de baktý Efendimiz O’nun gözlerine þefkatli bir þekilde
Ve muradýna erdi Vahþi de..
Vahþi sahabenin en düþük mertebeli sahabesi
Ey Abdulkâdir Geylani hz’lerinin
’Atýnýn burnunun ucundaki toz bile olamam’ dediði sahabi
Büyük bir imtihandý seninkisi
Bu dünyada O yaþarken
O’ndan ayrý kalmaya dayanmak azapken
Sen bu cehennemî azabý tattýn yaþarken
Mevkin en altta kalsa da
Boynu bükük yerde yatan bir gül olsan da
Sen sahabe olmakla þereflendin
Ama eminim ki razý oldu Efendimiz senden
Razý oldu küffarla olan mücedelenden..
Rabbim de razý olsun senden ve bütün sahebe i kirâm Efendilerimizden..


Sosyal Medyada Paylaşın: