“gün doðmadan ben doðacaðým” demeden kendime son kez bize uðradým aklýmýn rýhtýmlarýnda
hatýrlýyorum da, sýrf gölgenle yer deðiþtirebilmek için güneþi sýrtýmda büyütmüþ, tenindeki gül bahçene çisil çisil damlayabilmek için kanatlarýmda ýlýk rüzgarlar biriktirip az mý yaðmur ekmiþtim göklere
tüm þehir, tüm sokaklar, tüm adresler, tüm gitmeler sendin oysa takvimlerden çaldýðým bende
. … .
önce aynayla, sonra sakalýmdaki aðarmýþ kirle tanýþtým suya, sabuna dokundum uzun zaman sonra çiçek oldum, limon açtým yüzümde eskittiðim terde topladým odamdaki beni, bendeki seni bir sandýða heyecanla anamý aradým þaþýrdý, korktu, titredi kadýn babam,“hayýrsýz” dedi yine fondan
çektim odamdaki perdeyi göz göze geldim ve “merhaba” dedim tanýþtým güneþle ilk defa kendim boyadým pabuçlarýmý açtým yüreðimin kapýsýný ardýna kadar tanýdýðým,tanýmadýðým insanlara selam verdim gülümsedim adým adým, sokak sokak herkese, her köþeye
. … .
gün geceye gece gözlerime çökünce ve “unuttum” dedikçe kendime utandým, kýzardým, nefessiz kaldým, tanýþtýðým her yalanda, her talanda kaçar olsam da bizi hatýrlatan dostlardan, þarkýlardan kaçtýkça yoruldum, yoruldukça biz oldum, bize düþtüm biçare
sendelerken hayat dizlerimde içim yangýn, külüm kar düþünüyorum da, bu bendeki kaçýncý lal kaçýncý dal dikeni ömrüme batan gitme, kal diyemediðim kaçýncý bahar
sus’um yaralý düþlerim penceresiz pencerelerim ki hep mevsimsiz anlamak her ne kadar beni yorsa da nefesimdeki sýnýr tanrý, nefessizliðimdeki sýnýrsýzlýk sensin biliyorum…
ilhanaþýcýhaziranikibinonsekiz
Sosyal Medyada Paylaşın:
ilhanaşıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.