YALNIZ'lık

Akþamlarý bir baþka hüzün çöküyor üzerime,
Günün içindeki tüm karmaþadan sonra.
Yalnýz kalýyor ya insan,
Bir an düþünemedikleri geliyor aklýna.

Yalnýzlýklar biraz daha aðýr çöküyor omuzlarýma.
Bir ses duymak istiyor insan,
Bir nefes vursun istiyor nefesine.
Hani þairin dediði gibi,
"Çayýna kaç þeker koyayým?"
Ya da
"Rakýna buz istermisin?" gibi.
Yalnýzlýk çöküyor gece gibi.
Karanlýk, acýmasýz.
Ve
Anlatýlamayacak kadar YALNIZ.


Ýrfan BOZDOÐANOÐLU(Ankara.07.01.2008)
Sosyal Medyada Paylaşın: