insanoðlu çarmýha gerilmiþ gibi fark etmiyor ha içi ha dýþý, sanarsýn kendini teslim etmiþliðin zaruriyeti, acizlik deniz de kum misali aramana bile gerek yok gözünün gördüðünün alabildiði kadar hatta arkasý dahi dahil hem kefil hem sefil,
sanki zorlama yokmuþ gibi öyle sanarsýn, aslýnda iþlemiþlerdir ilmik ilmik, zaten þansýnda yoktur artýk savaþý kaybetmiþliðin bir iþareti, içine düþtüðün d/in aslýnda kendin senin eserin farkýnda olmamak deðiþtirmiyor gerçeði amma velakin kendi esaretinin kendi misali,
neylersin bir tutanak lazým bir dayanak, yoksa bir boþluk bir nevi hissin yokluða garezi, tutunursun paçalarýna tekme atsa da nafile, oltaya takýlmýþ balýk örneði, o dahi onunla kurtuluþana çýrpýnýrken insanoðlu ise öpüyor yem olarak iðnesini,
donatým tam iþleyiþ kabusa hüsran ama yine de hep dört ayak üzerine düþer her þeyi bilir diðer adý kibir, sanki dünyayý o yaratmýþ yarattýðýnýn adýna konuþur ve yapar bilmez aslýnda o an kendinin itirafýdýr ne kadar insan o kadar ondan...
* Berlin,09.05.2018 *
Talat Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Talat Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.