GÜN, ZAMAN VE İNSAN (486)

GÜN, ZAMAN VE ÝNSAN (486)

Ne çok çiçek açtý geçti gönülden.
Zaman devþirildi hiç diretmiyor.
Yaþamak elzemde ne gelir elden.
Hem gün hem de zaman geri gitmiyor.

Mevsim bile her yýl dört kez deðiþir.
Turunu tamamlar tekrar birleþir.
Ýnsan ise mevsimsizce eðleþir.
Günün geçtiðini hiç fark etmiyor.

Zamanýn akýþý sanki bir süzgeç.
Ömrü devam eden süzülmüyor hiç.
Bazen de der yürek dünyadan vazgeç.
Can ise bedeni tez terk etmiyor.

Bilindiði kadar ömür bir çýnar.
Sevda da var ise daima yanar.
Her taraf gül olsa gülistan sanýr.
Saðlýk olmayýnca bir erk etmiyor.

Ýþte dünya hali ve de ahvali.
Gündüzden geceye döner cemali.
Tanrý istemezse insanlýk hali.
Ýstenilse bile hayat bitmiyor.

Herkes ömür boyu mutluluk bulsa.
Çocukluk ve gençlik hep elde kalsa.
Hayatýn son demi baþlangýç olsa.
Tecrübeyle sarih ömür yetmiyor.

Ýlhan ATEÞ Zayi Ozan)
Ankara,05/06/2018 Salý
Yayýn /06/06/2018 Çrþ.
www.edebiyatdefteri.com/siir/1168655/

Sosyal Medyada Paylaşın: