Bir akþam üstüydü.
Yollarda kimse yok karanlýk,
Kapkaranlýktý etrafým.
Ne bir gelen, ne bir soran vardý,
Bu yolun sonunda.
Yaklaþtýkça aydýnlanýyor,
Yaklaþtýkça,
Kalabalýk artýyordu etrafýmda.
Fakat birden bir feryat koptu arkamda,
Dönüp bakmak istemiyordum artýk,
Önümdeki aydýnlýk yola bakýp.
Çaresizdim ne yapacaðýmý bilemezken,
Birden baktým arkama...
Ýþte o anda;
Anladým ki,
Hayat hep karanlýklarda deðildi.
Aydýnlýk günlerde,
Aydýnlýk umutlarda gizliydi.
Anladým ki,
Her yolun bir sonu,
Fakat unutmamalý birde,
O
Yolun baþlangýcýný...