Bir akşam üstüydü.
Yollarda kimse yok karanlık,
Kapkaranlıktı etrafım.
Ne bir gelen, ne bir soran vardı,
Bu yolun sonunda.
Yaklaştıkça aydınlanıyor,
Yaklaştıkça,
Kalabalık artıyordu etrafımda.
Fakat birden bir feryat koptu arkamda,
Dönüp bakmak istemiyordum artık,
Önümdeki aydınlık yola bakıp.
Çaresizdim ne yapacağımı bilemezken,
Birden baktım arkama...
İşte o anda;
Anladım ki,
Hayat hep karanlıklarda değildi.
Aydınlık günlerde,
Aydınlık umutlarda gizliydi.
Anladım ki,
Her yolun bir sonu,
Fakat unutmamalı birde,
O
Yolun başlangıcını...