Ansızın

Ansýzýn hayata yumacaðým gözlerimi.
Bu ani gidiþim kahredecek sevdiklerimi.
Ardýmda aðýtlar yakan annemi,
Gözü yaþlý kardeþlerimi ,
Ve ayakta kalmaya mecali olmayan babamý býrakacaðým.
Sonra bir sela sesi duyulacak,
Adým geçecek okunan sela da.
Cenaze namazýmý kýlacaklar.
Babam kendi elleriyle gömecek beni topraða.
Aðlamayýn diyeceðim,ben ölmedim.
Ama nafile,duyulmayacak feryadým.
Ýlk defa bu kadar insan benim için bir araya gelecek.
Sevdiklerimin acýlarý gözlerinden okunacak.
Derken yavaþ yavaþ kalabalýk yerini sessizliðe býrakacak.
Hiç beklemediðim bir anda sen geleceksin ziyaretime, elinde çelenkle.
Hýçkýra hýçkýra aðlayacaksýn mezarýmýn baþýnda.
Özledim diyeceksin, özledim.
Saðken kýymetimi bilmediðin, önemsemediðin,
Varlýðýmda yokmuþum gibi davrandýðýn beni özlediðini fark edeceksin.
Fakat her þey için çok geç olacak.
Ben dönüþü imkansýz bir yerde olacaðým.
Bu gidiþin dönüþü olmayacak.
Piþmanlýðýnýn, keþkelerinin, döktüðün gözyaþlarýnýn ,
Ne sana, ne de bana faydasý olmayacak.
Ölümün sessizliði saracak her tarafý ürpereceksin.
Aðustos ayýnda üþüdüðünü hissedeceksin.
Ýþte tam da o an kaybetmenin ne demek olduðunu sende öðreneceksin.~Songül Avþar~
Sosyal Medyada Paylaşın: