Toprak kokan yaðmurda
Son huzur, sade hüzün
Gri giymiþ bulutlar
Gri giymiþ bedenim;
Utanýyor isminden;
Varlýklar dilindeki
‘Ýnsanlýk’ þöhretinden!
Herkes sebepsiz dargýn
Her yer soðuk bir savaþ…
Bir düþ kurdum sonradan
Dürüstçe söylenirse;
Ýmkansýzdý aslýnda.
Toprak patikalarda
Yine de çýktým yola.
Ben beklerken umutla
Muhabbetle hoþgörü;
Bir dev çýktý karþýma
-Ýnsanlýðýn son özü-
Diyor kendi adýna:
-Dur! Dedi. Geçemezsin!
Önce sýyrýl hýrkandan;
Önce ardýnda býrak
Düþünmeyi, emeði…
Sonra gel katýl bana
Kanla beslerim seni!
Güç bende, hayat bende;
Gör: Tüm insanlýk bende!
Bak: Midesi sýrtýna
Yapýþmýþ zayýflarýn,
Aç kalmýþ, çýplak kalmýþ;
Kan tutmuþ yüzü gözü
Hýrsýndan gözü dönmüþ;
Güya bizden çalacak?!
-Yok, dedim. Sende kalsýn;
Al bütün sefalarý!
Ben kendime yeterim
Delinse de gün be gün
Mide üstü kemerim!
***
Dýþarda bir fýrtýna
Gri giymiþ bulutlar
Gri giymiþ nedense
Ýnsanlýðýn kaderi!…
_merve yekta_
resim: Francisco De Goya..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.