BIRAK KOŞULSUZ YAŞAYALIM

ben seni çaylar çiçek açarken sevdim
Karadeniz gözüme kaçarken
bir haber ötesinden
bir çano deresinden
ömür demlenirken



elbet bir yanýmýz tutar çýðlýðý
diðer yanýmýz ise hapý yutar
metrük gecenin
efsün finalinde
buz kattýðýmýz anosonlu suyun
unutulmuþ susuþlarý anlaðýmda



bir dert ki
öyle meczup
öyle çetrefeli
öyle tüfeyli
daha çok sýyaha çalýyor grileri



hepimiz biraz yoksul
gülüm sende yoksun
zamanýn çekik gözlerinde
elaya bürünuyor
özümüz yaz bozumuz


islandýkça burda amorf duygular
çekilmeli örümcek aðlarý
kader baðlarý sektirmeli
cam kýrýlýyor yoksa
can kýrýlýyor



ah gözüm
yarý açýk uyumuyor hüzün
hep seni sayýklayýp duruyor
istersen utopik coðrafyamýza el sallayalým
yada oturup aðlayalým
zira ayaklar altýnda eziliyor gururum



ne yaðmur uðultusu
ne düþ görüntüsü
sanki ölüyoruz
her çýð demde
býrak koþulsuz yaþayalým
anektotsuz
senden baþka bir tanem
koklayacak gül mü kaldý


Sosyal Medyada Paylaşın: