Kim ister üzmeyi üzülmeyi. Bazen insanýn üstüne belalar saðanak misali yaðar. Akýl baþtan gider, sabýr taþý çatlar Aslýnda kim istemez ki; Hayatta hep mutlu olup gülmeyi güldürmeyi?
Sanki pusuda bekler felaket tellallarý, Zil takýp oynamak için fýrsatý kollar. Bazýlarý "ben dememiþ miydim diye" Baþlayan bilgiççe laflar ederler. Bilmezler ki ne fýrtýnalar koptu, Ne gemiler battý bu engin gönülde. Rüzgara kim söz geçirebilir ? Düþünmezler, düþünemezler.
Baþý önde,beli bükük, Önlerinde el pençe divan duracak sanýrlar seni. Hayýr hayýr, daha çok beklerler. Bu bilek bükülmez, Bu yürek yenilmez, sevmekten vazgeçmez. Her doðan günde yeniden doðarým ben. Orhan ÞENTÜRK
Sosyal Medyada Paylaşın:
orha şentürk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.