Barut kokusuyla yanýyor genzi,
Ekmek kokusuna hasretken çocuk;
Tozlanmýþ yüzlerde ter boncuk boncuk,
Ölüm korkusuyla soluyor benzi.
Çocuk karanlýkta bulmuþ uykuyu
Aðlayan gözlere kýzýllýk dolmuþ.
Tetikler düþtükçe gözleri solmuþ,
Donmuþ kanla dolmuþ kurumuþ kuyu
Etekten doruða yanýp duruyor,
Akþama vardýkça dað yavaþ yavaþ.
Hýrs basýyor çocuk, sürdükçe savaþ,
Kan içinde annesini soruyor.
“Acýyor yüreðim acýyor lakin,
Ben ölmedim” diyor yaralý çocuk.
Kaderi kan ile karalý çocuk,
Ayaða kalkýyor gururlu, sakin;
Arzuya vicdanda vurulmazsa gem!
Doðaya zamansýz soluyor ölüm,
Bütün karanlýða gün doðar gülüm.
Iþýkta sevgiyi yazarsa gölgem,
Ýbrahim COÞAR