nefesimdeki kir, gözyaþýmdaki tortu korkutmasýn seni ýssýzlýðýna çýrýlçýplak sarýlýrken ömrüm en son ne zaman karanlýkla seviþtim, kaç ölüm daha var içimde bilmiyorum
adýn, saklýmda susmaktan yorgun yalnýzlýk vurdukça saatleri hangi þehrin, hangi köþenin hangi þiþenin dibiyim bilmiyorum
uzaðýmsýn biliyorum bir belki de iki duble kadar yakýnýmsýn aslýnda caným seni çektikçe, çekiliyor içim mahzenlerine ciðerim köþelendikçe de bir duman, bir duman ki sorma nasýl da dolanýyorsun ahýma
aklýn yolu da, aþkýn yolu da birdir dediler inandýk bir asfalt çatlaðýnda açan çiçek kadar oysa ayrýlýðýn adýymýþ gölgelerimize ekilen tohumlar eksildik bir dua gibi inancýmýzýn tam da orta yerinden
dilim, dilsizliðime harf mezarlýðý þimdilerde kaç güneþ batýrdým karanlýðýma saymadým gözlerinde soyunmasýn artýk günahýma ömrüm ömrüm ki yazgýsýna mum ýþýðýnda titreyen can yangýsý…
ilhanaþýcýmayýsikibinonsekiz
Sosyal Medyada Paylaşın:
ilhanaşıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.