Sessizliğin Sesi
gökyüzü toprakla öpüþtüðü bir vakit
bir yaðmur damlasý gri bir buluta sarýlmýþtý
çiçekler koparýlmaktan korkuyordu
bense duvarda gölgeme rastlamýþ
birikmiþ özlemin hayalini kuruyorum
oysa kardelen baþkaldýrýyordu
güneþin yakýcý sýcaklýðýna karþý
belki de aþktý bu
belki de özlem
belki de umut
geceye dökülen yýldýzlar
bir kadýnýn saçlarýna düþen yýldýzlarý anýmsatýyordu
sofraya konan ekmek kadar sýcak
yarýna dair kurulan düþ kadar anlamlýydý
sabahý bekleyen þafak kadar sabýrsýz
gök mavisi bulutlar kadar özgür
sýrtlanan yük kadar gerçekti
kurþunsuz bir yalnýzlýðýn ölümü
çelikten soðuk yüzler
ele sýðmayan yalnýzlýk
aynanýn yüzüme yansýyan tanýmsýz silüeti
diþle dudak sýkýmý kadardý belki de
çýkmaz bir umut karþýsýndayým
yolumu bulmaya çalýþýyorum
yol uzak
yol karanlýk
yol engebeli
yol çýkmaz bir sokak
alev sarmýþ bir saman sarýsý gibi yol
þimdi baðýrsam içimden
içimdeki sesi bir tek ben duyarým
içimde kaç þiddetinde deprem olur
kim bilir kaç faili cinayet olurum
kim bilir kaç yitik kent
kaç ölüm
kaç özlem
sokaklarý süpüren rüzgarým belki de
belki de aðaçtan düþen yaprak
yada denizdeki dalga
ne bir ses
ne bir nefes
nede bir ölüm durdurabilir beni
sessizliðin sesi
özlemin nefesi
hayatýn ta kendisiyim ben
ibrahim dalkýlýç
04.05.2018
00.15 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.