acı sayfam

Bazen bir kitabýn, en acý sayfasý vardýr
son söyleyeceðini ilk cümlede mühürlemiþti hazret
her söze verilecek bir cevabý olduðundan
çaðlayanlar gibi dökülüyordu
aðzýndan kýrýk dökük harfler
bu nasýl bir kalp kýrmaktý böyle? Hem de derinden
onun ki alýþkanlýktý sadece, ama
her defasýnda
sihirli bir tanýmý vardý ve ismi de þakaydý nedense
lafa tabanca sýkmanýn
cümleyi öksüz ve yetim býrakmanýn
cazibesiydi sanki
ve hiç oralý olmuyordu söylediklerinden
Gayet piþkindi.
Duygu baðlarý dumura uðramýþtý çünkü.
Kýrmanýn, piþmiþ aþý sulandýrmanýn gayesi mi olur?
Dillerin ve hallerin artýk sen olmaktan çýkmýþ
bozuk bir trajedi var karþýmda
cansýz bir heykel bir gibi duran.
Kýrmýzý insanýn tansiyonunu etkilermiþ, lakin
ben artýk kravat takmýyorum.
Bayraðýmýz mý? Kanýnýn rengi bendendir
hiç bu kadar öksüz olduðumu hissetmedim
teselliler bizlere armaðan olmasý gerekirken
çok mu zordu?
Bilmediðinden çok,
Bildiðin kelimelerle can yakma
alýþkanlýðýndan,
vazgeçmenin erdemlilik olacaðýný
akýl etmek.
Çok mu zordu? empati kurup,
Kendini onun yerine koymak
Çok mu zordu?
Uçurumun kenarýnda deðil
uçurumun bizzat kendisi olan
eylemin, gönlüne su serpip
elini uzatmak.
Ve buradayým diyerek
teselli vermek.
Soruyorum size?
Ýnsan,
Kendi gönül evinde,
Niye yalnýzlýk çeksin ki?
Yürek iklimi olmayanýn, mevsimi de olmaz
giderken kendini de al götür ki ;
unutabileceðin yerlerde demir atarsýn...
***
yusuferdoðan


Sosyal Medyada Paylaşın: