Bir Anlatsa Kaldırım Taşları

Acý bir duman kapladý kentin üstünü
Ýstasyon Mahþeri kalabalýk,
Birazdan yolcular teker, teker inecek
Tren raylarý sessizliðe bürünecek
Kavuþmalar baþlayacak özlemle...

Bazýsýnýn babasý, bazýsýnýn anasý
Bazýsýnýn da aþký, yavuklusu.
Ne fark eder ki, her biri ayrý yürek sevdasý
Hasretin dili çözülecek.dudaklara düþecek
Canhýraþ feryat gözyaþlarýna bürünecek...

Bu gar kaldýrýmlarý ne acýlara þahitlik etti,
Ne tükenen umutlar, ne akan yaþlarý gördü
Bir anlatsa üstü örtülen hüzünleri
Ölen gönülleri,terki diyar eden sevgileri
Bir dile gelse, dökse birikmiþleri...

Gözlerden inen yaþlarý, boþ kalan elleri
Tutunamayan bahtsýz gönülleri anlatsa!
Anlatsa elvedalarý bu kaldýrým taþlarý
Tren düdüðünün zalim sesiyle vakti zamaný
Geldi vedalarýn en acý.yabanlarý

Giymiþ en güzel giysiyi, belki son görüþmesi
Eller kenetlenmiþ,gözlerde hüzün var,
Gece yýldýz kaymasý gibi dilek tutar bakýþlar
Bir gün buluþmaktýr yýldýzla sözleþmesi...


Sosyal Medyada Paylaşın: