sen

þu insan hafýzasý,
ne garip,ne tuhaf bir þey,
yýllar öncesinin çocuk yüzü kalýyor da aklýnda,
annesinin kollarý arasýnda tüm masumluðuyla,
siliyor tamamen unutmak istediðinde,
hatýrlamýyor,sadece bir kaç yýl öncesini ama,
mesela ben,
gözlerin ne renkti unuttum,
bahara çalan yeþil’miydi,
yoksa,kahve miydi kýrk yýlýn hatrýna,
yoksa,hiç biri mi,
sadece yalancý bahar tadýndý o kadar,
onca resmine baktým tekrar tekrar,
göremedim gözlerini,
gözlerin yok hiç birinde,
hadi ne olursun,
hemen þimdi kalk yerinden,
geç aynanýn karþýsýna,
bir kere de benim için bak,gözlerinin içine,
þimdi söyle,
gözlerin ne renk,
bir tek iz bile kalmamýþ mý çocukluðundan,
bir tek iz bile kalmamýþ mý masumluðundan,
yok mu,
hiç mi yok,
benim yýkýldýðým an,iþte bu an....







emine rezzan sipahi-sen




Sosyal Medyada Paylaşın: