Adın İstanbul
...
Neydi her akþam, umarsýz gülüþlerde kendimi kaybettiren?
Ýlmek ilmek iþleyen neydi içime seni?
Sen mi o kadar güzeldin,
Yoksa, o güzelliði, o an sana bu þehir mi bahþetti?
Omuzlarýna saçlarýn dökülüyordu,
Ve mavi bir þal eþlik ediyordu parmak uçlarýna...
Yüzünde seher vakti ýșýltýsý,
Dudaklarýn, yedi tepeden altýsý!
Ve Ben,
mahþerin beþinci atlýsý,
Son tepeden bakarken sana,
Kuþanýp en koyusunu sevdanýn,
Taþýna topraðýna vurdum canýmý..
....
Ellerinde sahipsiz martýlar,
Bakýșlarýn iskele sancak,
Ruhun içimde uyur,
Marmara kadar dingin,
Adalar kadar sýcak...
Konuþsan sözlerinin izlerini,
Seçebiliyordum gökyüzünden!
Buram buram sevda kokuyordun,
Sanki bir filmin en heyecanlý yerini,
Ýstanbul’a anlatýyordun....
...
Bir bahar akþamýnda,
Boðaz köprüsünü bir tepeden izlesem,
Bir mum yakýp þarký söylesem, kýz kulesine,
Ya da çýkýp Galata’ya, seyretsem Ýstanbul’u ....
Gorebilirmiydim tenindeki dokuyu?
Sahi adýn neydi?
Gerçekten sen mi o kadar güzeldin,
Yoksa tüm güzelliðini sana bu þehir mi bahþetti?
Tüm evren, þehr-i Ýstanbul derken,
Hep, senden mi bahsetti?
Sahi adýn neydi?
Gülüþlerin bu þehrin,
Kaç tepesini hapsetti?
Gözlerin mavi Marmara,
Ellerinde sonsuz bahar,
Ve ben sana mecburum
Susuz martýlar kadar....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.