Kalabalıkları Anlatırken Sana

Ne garip deðil mi
kalabalýklarý anlatýrken sana
bende
kimsesizliðimle gömülüyorum kendi içime

sessizliðim hýrçýnlýðýmdan
bu günü yaþarken
maziyi unutmuþluðumdan
bilemedim belki sevmeyi
bilemedim belki de hiç yaþamayý

sorsan da yeryüzündeki tüm sorularý
ne ölüler anlar yaþayanlarý
ne de yaþayanlar anlar ölüleri
vakit çoktan geçmiþ
unutmuþuz
gecenin ýssýzlýðýnda köpek ulumalarýný
sabahýn alaca karanlýðýnda
örüye çýkan koyunlarýn gýldýrak seslerini
özlesek de hasretiz çobanýn ýslýðýna

karýþýk aklým
bakarken bile göremiyorum
çiçeðin tomurcuðunu
yapraðýn üzerinde dolaþan týrtýlýn rengini
kayboldum
serçeler ölürken hüznün renk boðumuna
hýçkýrýklý yaþamýn arifesindeyim
ölüler sevilip sývazlanýrken mezar taþlarýnda
incitme güvercinleri diye baksam da gözlerinin içine
artýk fersiz gözlerimiz
görmüyor iþte bir adým ötesini

dalgýnlýðýmýzla bakarken yola
boynu bükük çiðdemlerin
susuz topraðýn ýstýrabý acýtýyor canýmý
karþýlýklý iki kelime konuþsak diyorum
kelimeler
gecemize kopan fýrtýnalarda yitirmiþ kifayetini
yolaksýz
patikasýz daðlar misali
geçit vermeyen uçurumlarýn baþýndayým
anla artýk bilemedim sevmesini
dinlemedim ki gurbeti yaþarken benliðimde
gurbet türkülerini
avaz avaz baðýrýyorum suya yansýyan güneþin ýþýðýna
anlatýp anlamsýz rüyalarýmý

hüsranýn intiharýdýr desem
alaycý þekilde yaðan yaðmurlar çatýlarýn saçaklarýndan süzülürken
bozuyor sessizliðimi
kalabalýk evlerin bacalarýndan tüten dumanlar
týkýyor nefesimi boðazýma

ey gençlik çaðýmýn akustik yuvasý
toyluðumun
aþk buðusu
affet bilemedim iþte sevmesini
is kokan simalarýn büyüsüne aldandým
unuttum hilal ay dudaklarýný
karatma geceleri misali kararttým kendimi
kendi içime
þimdi
kalabalýklarý anlatýrken sana gömülüyorum yalnýzlýðýmýn içine

nurettin aksoylu

Sosyal Medyada Paylaşın: