Uyan uyan!!
Uyan! Uyan!
Þimdi uzaklarda ýssýz daðlar
Islýk çalar ey koca çýnar
Topraðýna vurulan çapalar
Çentik çentik oldu memleketin hali oturup derdinle aðlasam
Duyar mýsýn sesimi içinden esti mi yine rüzðarlar
Saçlarýna deðdi mi ilkbahar
Yabancý bütün sesler
Ne çare eskiden gülümseyen yüzünden
Kalkýp gitsin bitsin istiyorum gölgeler...
Artýk düþük kolum kanadým
Güneþ görmüyor indi perdeler
Akþam çöktü gözlerine seçilmiyor
Uzaklardaki köyler þehirler
Karanlýk her yer her köþe gün çekilince
Bir deðil iki deðil çare deðil yapayalnýz aðlamak gülmek
Daha çok varken ufuktaki doðacak güneþe!
Daðlarýn eteklerinden inen dereler gibi
Gün gelir kabuk tutar gözlerinde yaþlar
Çiçekli basmaya dönmüþ baðlar bahçeler
O nemli gözlerinin penceresinden çek perdeleri
Unut þu bahçede itiþ kakýþ oynayan þen çocuklar gibi..
sürüklenip durduk karakýþýn ardýndan
Uyan artýk uyan bahar geldi derin uykudan
Boþa geçiyor aðlanýp sýzlanmakla bak zaman
Elin kolun baðlý dilin lâl bunca yýl susmaktan
Has bahçenin baharýnda gülün lalenin rengi
memlektin huyu suyu deðiþti............…
Nurten Ak Aygen
05.04.2016
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.