Nevbaharım...

hep dalýndan düþüþüne yazdým yapraðýn
hep bir þeylerin bitiþine feryat etti yüreðim
oysa düþen yapraklar nevbaharla yeþerdi
sordum: neden çiçek açmadý sayfalarýma
neden bir nevbahar gelemedi ruhuma?
belki de geldi, ben bilemedim
yazdýklarýmý okudukça sonbahara kilitlendim
yaðmur yazdýkça ýslandýðýmý hissedip
beyaz örtüsünde günün soðukladým, inledim
oysa þimdilerde aðaçlar beyaz giyiyor
Þimdilerde toprak cemreyle buluþuyor
kim bilir belki de sen, topraðýma düþensin
belki de þiirime nevbahar getirensin
sen deðil misin bana dört mevsimi yaþatan
etrafýma ýþýk verip her yanýmý kuþatan
bu sefer okumayacaðým eski yazdýklarýmý
senle dolu bir þiirle açacaðým baharý
gülüþüne yazacaðým aðlatan bakýþa nispet
geliþine yazacaðým, giden bitmiþtir elbet
sana yazacaðým bana nevbahar getir diye
sana yazacaðým, sevdiðimi bil diye...
06 Nisan 2008
Ahmet ÖZCAN

Sosyal Medyada Paylaşın: