Ey Yar !
Efkar-ý sükutum soldururken benzimi
Keþmekeþ içinde bütün duygularým
Üstüm baþým param parça
Çaresizlik bir ur gibi içimde
Titriyor buzlar içinde
Piþiyorum
Ýhtiyar, yorgun bedenime çatý ayazý vururken
Uykusuz gecelerim de don yemiþ yaprak gibi
Süzüle süzüle dü/þüyorum
Tek baþýma yapa yalnýz yerin en ýssýz dibine
Düþüyorum
Aðzýný açmýþ bekleþiyor ’leþ kargalarý’
Çýngý çýngý ateþ saçýyor alevlenmiþ gözleri
Salya sümük homur homur ötüyor
Vurdukça gagasýný Gönlümde hançer yarasý izleri
Dert acýsý, çile, ýzdýrap
Çekiyorum
Zemheri ayazý kavururken gecenin kuytusunda
Köz karasý elim yüzüm bir ben varým benden içeri
Kocaman cüssenin Ýçinde bölük pürcük yakasýz gömlek
Biçiyorum
Düþ yakamdan ey sefalet ben kendi derdime düþmüþüm
Ciðerim alevl alev yanarken an be an týrnaklarýmla
Dermansýz yaramla dert badesi
Ýçiyorum
Ne o
Ezan sesi duyar gibiyim
Gök kubbe semalarý çýnýl çýnýl çýnlýyor
Yeniden doðacak güneþi müjdeler gibi
Zikre daldý bir anda kurtlar kuþlar,
Her taraf cývýl cývýl
Bir anda sürura erdi ruhum
Ýçim kýpýr kýpýr kaynýyor
Bütün engelleri gün doðarken
Aþýyorum
Nuh Comba