Ben susmuþtum aslýnda Söz vermiþtim kendime. Anmayacaktým adýný da... Hani þu kýrmýzý gülün üstüne Düþen çið tanesi var ya, Sabah sabah öyle bir Baktý ki yüzüme... Vurgun yemiþ gibiyim, Gözümden yüreðime. Hep onun yüzünden... Yine düþtün aklýma. Ben sussam da, Susturamýyorum ki Bu yangýn yeri yüreði. Ben , ben aslýnda Uslu çocuk olurum da, Suç, hep söz dinlemez baharda... Açýlýp saçýlýyor renk renk, Coþturuyor beni de... Hep onun suçu. Durmuyor ki yerinde...
M. Akýn
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ardanuç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.