ömrümüz hep beklemek ve gitmekle geçti, doðmuþuz bir kere yapacaðýmýz baþka bir þey de yok, tren beklersin otobüs beklersin sevdaný beklersin gitmenin arifesinde, git git git bitmek bilmez ne yol nede umut, çakýlýp kalmýþýz bir kere çercevesine kimi kader der kimi þans, kimi de boþ ver gitsin, yani bir nevi fani imtihan ertesine imtihan mükafatlarý göz kamaþtýran içlerimizi hoplatan kabulümüz sorgusuz sualsýz, hasretimize özlem arayýp bulamadýklarýmýza teselli zemzem suyunla yýkanmýþ, neyleriz insanýz iþte tüm hata ve doðrularýmýzla birisine günah diðerine sevapta denilen, bilmezler mi ki aslýnda hepsi içimizde ya asýlmýþ yada bir kuþ gibi azad edilmiþ bir tek eksiðimiz farkýna varmak ona tutunmak düþsekte bir gün bir yaprak gibi yele karýþýp kaybolsakta, unutmayalým ki hiç bir zaman gittiðimize deðsin beklediðimize de ona keza, nasýl mý mesela severek mesela belki de sevilerek pastaya çilek misali, bunu bugünden biliyorsak kim beklemez ki kim gitmez ki koþarak acaba bugünden tezi yok deyip düþe kalka seke seke olsa da...
(Berlin,27.03.2018)
Talat Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Talat Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.