Hicret

HÝCRET

Peygamber efendimiz, (sav) hicret izni verildi.
Sana ikinci vatan, Medinedir denildi.
Hz, Ebubekir’le çýktý, hüzünlü yolculuða.
Tarihte hiç rastlanmaz, o emsalsiz dostluða.

On iki Rebiyülevvel, altý yüz yirmi iki.
Çok sevdiði yurdundan, ayrýlýðýnýn ilki,
Zor bir vedalaþmaydý, Gönüller burkulmuþtu.
Mahzun olmuþ Beytullah, sineler tutulmuþtu.

Gözyaþý rengindeydi, gecenin karanlýðý.
Yüreðinde hissetti, Mekke o ayrýlýðý.
Duygulandý gökyüzü, Hüzün çiseliyordu.
Sefa Merve üzülmüþ, Arafat aðlýyordu.

Amcasý Ebu talip, rahmana yürümüþtü.
Dalsýz budaksýz kalmýþ, yalnýzdý üzülmüþtü.
Yetimdi ve öksüzdü, hüzünlü yýllarýydý.
Can paresi, de yoktu, yüreði yaralýydý.

O anda Hatice si, geçiyordu aklýndan.
Etrafta iz aradý asil ve aziz hatýrasýndan.
Duygulanmýþtý o an, etrafý sessizleþti.
Sanki gökler döküldü, yeryüzüyle birleþti.

Rehber oldu Cebrail, Sevr daðýna vardýlar.
Üç gün o maðarada, tevekkülde kaldýlar.
Müþrikler yola çýkmýþ, onu arýyordular.
Geldiler maðaranýn, tam önünde durdular.

Ýzci dedi ki iþte, bak, þu maðaradalar.
Hayýr, olmaz dediler, ona inanmadýlar.
Að örmüþtü örümcek, rabbinin kudretiyle.
Yuva kurmuþ güvercin, ilahi hikmetiyle.

Dediler ki baksana, o að hiç bozulmamýþ.
Vahþi güvercinlerin, yuvasý yýkýlmamýþ.
Ýbrahim’i ateþte, yaktýrmayan Allah’ým.
Ebrehe,ye Kâbe’yi ,yýktýrmayan Allah’ým.

Düþmanlarýn þerrinden, sakladý habibini.
Lütfi’yle keremiyle sardý, Muhammed’ini.
Bir þafak vakti idi, yola çýktýklarýnda.
Sürüyle düþman vardý, o gün arkalarýnda.

Giderken yüreðini, Mekke, de býrakmýþtý.
O kederli ayrýlýk Nebi’yi, aðlatmýþtý.
Dönüp baktý Mekke ye, ey benim güzel ülkem.
Ey makamý Ýbrahim, bir gün geri dönecem.

Vuslat günü gelecek, sonsuz sevinecekti.
Ashabýyla Mekke ye, fetihle dönecekti.
Öldürene yüz deve, ödül vadetmiþlerdi.
Medine ye gidecek, yollarý kesmiþlerdi.

Küffarlar dört bir yana, yollara üþüþtüler.
Yüz deveyi almanýn, derdine düþmüþtüler.
Çok geçmeden süreka, bulmuþtu izlerini.
Öldürmek istiyordu, rahmet peygamberini.

Tökezleyip düþünce, atý ile beraber.
Vazgeçti yüz deveden, malum oldu gerçekler.
Kumlara gömülünce, atýnýn ayaklarý
Bunda bir iþ var deyip, gördü hakikatleri

Gökler selamlýyordu, o rahmet yolcusunu
Rabbim yoldaþ eyledi, melekler ordusunu
Hazreti Ebubekir, yoldaþtý o serivere.
Abdullah bin üreykit, birde köle fuheyre.

Hararetli bir güneþ, gökyüzü kýzgýn kumlar.
Resulü Kibriya’yla, günlerce yol aldýlar.
Medine de beklenen, hazreti Muhammet, ti.
Rabbinden Resulüne, ilahi bir davetti.

Vakit rahmet vaktiydi, tarihler nur çaðýydý.
Günlerden Pazartesi, öðlenin sýcaðýydý.
Önce bir ses duyuldu, geliyorlar diyordu.
Nabzý durmuþtu yerin, yerinden oynuyordu.

Yüzler bir an çevrildi, veda tepelerine.
Yürekler çarpýyordu, gelenin hürmetine.
Gülümsedi çehreler, Resülullah, a döndü.
Sanki Yesrip,e gelen ,cennetten bir düðündü.

Güneþte yeryüzüne, bir baþka doðuyordu.
Tekbir çeken müminler, sevinçten aðlýyordu.
Tebessüm düþüyordu, göðün gamzelerine.
Nur yaðýyordu çölün, kumdan tepelerine.

O ne güzel bir gündü, yeryüzünde ki o an,
Dönmüyordu yer küre, nefessiz kaldý zaman,
Aydýnlandý nuruyla, ,þereflendi Medine,
Can suyu olup aktý, O þehrin yüreðine,

Hoþ geldin kutlu yolcu, yüreði yar kokan yar.
Asýrlar öncesinden, beklenilen Þehriyar.
Nurunla renklendirdin, tüllenen akþamlarý.
Aydýnlýða çevirdin ýssýz, karanlýklarý.

Bu þiirin yazarý Muhittin Laçin yazýlýþ tarihi Þubat 2018














Sosyal Medyada Paylaşın: