BAHARA EZGİ (452)

BAHARA EZGÝ (452)

Güneþe darýlmýþ gölge gibiyim.
Yakýnmayýn bana loþluklardayým.
Dertlerin kederin tek sahibiyim.
Sokulmayýn bana boþluklardayým.

Bahar mýyýz kýþ mý hiç belli deðil.
Farklý bir duruþ bu, temelli deðil.
Bazen kýþa bazen yazadýr meyil.
Öykünmeyin bana taþlýklardayým.

Güneþ bana dargýn bende geceye.
Dilim lal olsa da kandým heceye.
Hüzün olup doldum vardým niceye.
Takýlmayýn bana hoþluklardayým.

Gündüz ve gecede pervasýzlýk var.
Bir soðuk bir sýcak dengesizlik var.
Yaz bahar gelse de etrafým duvar.
Dokunmayýn bana kýþlýklardayým.

Kaybetmezmiþ zaman hiç kýymetinden.
Okumaz kimsede yaþam akdinden.
Çýkamadým daha seher vaktinden.
Bakýnmayýn bana kuþluklardayým.

Ben Zayi Ozan’ým dillerim lalde.
Þu bedenim yýldýz gönlüm hilalde.
Yeni bir bahar bu, bakýn nihalde.
Yadsýnmayýn bana haþlaklardayým.

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ankara, 21/03/2018 Çarþamba
Yayýn : 27/03/2018 Salý
www.edebiyatdefteri.com/siir/1154446/

Sosyal Medyada Paylaşın: