deniz kenarýnda yorgun kývrýlmýþ eski bir tekneyim çakýllara boylu boyunca uzanmak en büyük hayalimken yaslanmak zorundayým dik duruþa paslanmýþ dilim gidene kal diyemiyor ne yana baksam uzaklýk.
ne limanlar gördü bu gözler ne teknelerle yarýþtý bir zamanlar hep birincilik deðildi payýma düþen elbet ama sevincin nidasý yetiyordu kulak kirine sönmüþ fenerler arasýndan süzülürken Venediðin kanallarý gibi yosun tutmuþ dudaklarým altý üstü yummak için açýlýrdý.
yaðmur yaðýyor yine soyulmuþ boyalarým daha bir çamurlu kabuklarým kalkýyor yine tuzlu su iyi gelmiyor biliyorum kanayan eski hatýralara kurulmuþ düzenin dýþýnda yalnýzlýðý içerken yudum yudum korku kol geziyor baþýmýn üstünde anne desem sýmsýcak kollar saracak bedenimi ama illa da yar nefesi yalasýn istiyorum yüzümü.
her gece ama her gece yangýn var burda sisli gözler bir fener ýþýðý arar denize açýlsa su alacak her yeri batacak kimsenin bilmediði unutulduðu ýssýz gecenin koynuna.
gönlümün yamacý uçurum rüzgar alýyorum aldýkça üþüyor içim tamirim imkansýz ama hiç mi vefa olmaz gidenlerde ahraz kaldým desem bir selamýn son nefes olsun ciðerime seve seve yumayým gözlerimi geleceðe..
ben bir tekneyim ahþaptan her yaným yanarým içten içten kururum dökülürüm parça parça yok olurum her þey gibi.
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.