Gidiyorum Anne

Ýdam günü yaklaþýyor...

Ne olur yüzüme bakma öyle anne,
Herþeye dayanýlýr da,
Dayanýlmaz senin hasretine...
Bana gönül koyma anne...

Ah birde anlatabilsem bunu,
Ýçimdeki deliye...
Dizgin vurmak ne mümkün,
Firar için sebep arýyor gönlüm,
Kaçmak için bir bahane...

Dar aðacý bekle beni...

Geliyorum sana tüm gençliðimle,
Þu kocaman ömrümdeki,
Kýsacýk gülüþlerimle...
Oysa altýnda oturabilmeliydim þimdi,
Çocukken gördüðüm rüyalarýn,
Ýzleyebilmeliydim ötelerden,
Masum öfkemi...
Kaptýrabilmeliydim kendimi,
Keman sesinin yumuþaklýðýna...
Mana aramadan,
Aðlayabilmeliydim...
Ve sevebilmeliydim sebebsiz...

Ey anne, bari sen unutma beni...

Unutamazsýn biliyorum...
Ama yine de beni unutma istiyorum...
Hiç yargýlamadýn beni,
Bak yargýsýz infazlarla ezildim þimdi...
Oysa anne,
Sen hiç kýrmadýn beni...

Tut elimden anne,
Al götür beni...
Kurtar...
Büyüyen ben deðilim,
Ýçimde hala anlam veremediðim,
Yarým yamalak çocukluklar var...
Anla beni anne...
Bari sen, anlatmadan,
Aðlatmadan anla beni...

Ölmeye deðil, yaþamaya gidiyorum...

Ölmeye deðil,
Yaþarken ölümü hissetmeye...
Ya da yaþamýþ gibi yaparken,
Ölümü özlemeye...
Adýný sen koy anne...
Aþýk olmaya gidiyorum,
Aþka tövbeli bir gönül,
Birde yamalý bir kaç hayalle...

Ýdam etmeye geliyorum korkularýmý,
Dar aðacý bekle beni...
Bilirsin hastenelerden hiç korkmadým ama,
Sen yine de tut ellerimi anne...
Bekleme beni anne..
Ben, kendimden vazgeçmeye,
Kapanmamýþ yaralarýma tuz serpmeye,
Ben, büyümeye gidiyorum anne...

19 04 2008

Selim Seven


Sosyal Medyada Paylaşın: