NASILSIN AY IŞIĞIM.?

Sýcak bir gece idi.
Uyumayý býrak,
Yatmanýn mümkün olmadýðý bir gece.
Serinlemek için açtýðým penceremden
Tüm görkemiyle beni seyrediyordu gökyüzünden ay.
Uzandým yataðýma bakarak ona.
Bakýþtýk saatlerce suskun ama, anlaþarak.
Ne çok anlatacak þeyimiz varmýþ birbirimize.
Sesimizi duyuramasak ta anlaþýyorduk bakýþarak.
Uyuyakalmýþým bakýþýrken birbirimize.
Ýnerek gökyüzünden bir ýþýk demetiyle
Oysa birkaç dakika önce ne kadar da uzaktýk birbirimize.
Bu nasýl özlemdi ya’Rab’bim.
Öyle çok þeyimiz varmýþ ki paylaþacak,
Öyle çok þeyimiz varmýþ ki anlatacak.
Ay ýþýðý adýný taktým ona
Güneþim diyordu o da bana.
Düþünememiþtik ki hiç o anda
Güneþin doðduðunda ayýn gittiðini.
Zamaný gelince doðunca güneþ
Kaybolmak düþüyordu ay ýþýðýna sessizce.
Geldiði gibi süzülerek gitti gökyüzüne.
Þimdi her gece gözlerim gökyüzünde
Onun gözlerinin de bende olduðuna eminim.
Beklediðimi biliyor.
Ayný yer, ayný saatte.
Gelemiyor.
Aya gidildiðini duymuþtum ama;
Aydan gelindiðine ilk kez þahit oldum.
Yine gel!
Yine gel ne olur ay ýþýðým.
Aydýnlat karanlýkta kalmýþ duygularýmý.
Aydýnlat karanlýk gecelerimi.
Yine gel!
Yine gel ne olur ay ýþýðým.
Birbirimize anlatacak öyle çok þeylerimiz var ki.
19.03.2018 –halil müftüoðlu

Sosyal Medyada Paylaşın: