benim büyük laflarým hiç olmadý
hep kendimden üstün gördüm bir insaný
bir hayvaný da hiç ezmedim
üzmedim yanaklarýný çocuklarýn
annelerin ellerini öpmek için hep can attým
benim bir insaný üzecek kadar mýsralarým olmadý
daima boynu kýldan ince biri kaldým
payýma düþenden fazlasýný almadým sofradan
bir þehirden ayrýlýrken sýrtýmý dönmedim tanýdýklarýma
sevdiklerime kalbimi açýk býraktým dört mevsim
benim kirli iþlerim, gizli oyunlarým hiç olmadý
olduðum gibi yaþamaya gayret ettim
yemin ettim serçe kuþlarýna aþkla yol alacaðýmý
düþ kurmaya devam edeceðimi her geceye
hece hece anlattým
ve benim yüzümden mutluluðundan olan olmadý
kim kýyýma uðramýþsa ellerimden kaçak bir çay içmiþtir
kim haneme selam vermiþse hoþ söz duymuþtur heybemden
kim gözlerime güzel bakmýþsa güzelliði benden çok tatmýþtýr