Gün geceye uzanýyordu, Sahilde. Mevsimse Ýlk bahara aðýr aðýr, Yakamoz. O gizemin büyüsünde, Bir karaltý gördüm uzakta. Yavaþ yavaþ yaklaþtým yanýna. Eski ahþap sandalyede, Bir kadýn oturuyordu. Yüzü önünde usulca ona seslendim. Baþýný kaldýrdý yavaþca. Hareketleri öyle yavaþ, Öyle titriyordu ki. Hayretler içindeydim. Yüzü kýrýþ kýrýþ. Her bir kýrýþýkta büyük sýrlar gizliyordu. Þaçlarý bembeyaz, Belinden aðþaðýya sarkýyordu. Týpký bir ipek misali. Bembeyazdý. Ona sordum kimsin sen? Dedi sevmesini bileyen. Dedim bu nasýl cevaptýr? Dedi sevmesini bilebilseydim. Yitirtmezdim çocukluðumu. Ya üzerine ilk topraklar sespilirken, Adýmýn sesleniþi. Dedi bir hiç olmazdý. En büyük hayallerimle çizdiðim, O resimler. Ya her bir harfinde gözyaþým olan, O þiirler. Derken, önce dili tutuldu. Sonra tüm bedeni yýðýlýverdi, Sahildeki kumlara. Buz gibi oldu elleri. Gözleri bulutlara bakarak kapandý. Tek deðiþmeyense, O ipek gibi bembeyaz saçlarý. Ahh o saçlar.! Nasýl kýyacaktý kara toprak? O saçlara. Hep onu düþündüm hep. Aygülün Dizeleri.
Sosyal Medyada Paylaşın:
aygül yürür Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.