þimdi parmaðýmla baþ baþa iki yalanlý yol buldum biri uyumak olsun biri hiç uyanmamak
gecenin bu gün nasýl öldüðünü bilmek hakkým her þeyin sonu acýymýþ gibi düþünüp yok olmak istiyorsan yaðma yok dal kýrýlýr yapraðýnda hüzün kalýr
sesini soluðunu bitirdiðinde bir kuþun maviye söylediði þarký mý daðlara gülümseyen çiçekler mi daha uzak bilemezsin nasýl olsa bilinmezliðin yaygarasý çok
konulu arzularým azarlandý çocukça az kaldý biraz daha sokulsa kar altýnda bir kalbim var diyecektim içimi avutan bulutlarla yarýþýtým sabah olduðunda bütün çocuklar yanaklarýný düþürüp aðladý hiç üzülmediðime
yörüngeler sesime cevap vermedi bozup bozup yeniden yaratmak istedim kendimi azalýp boðuluyordum hayata karma karýþýk kalbim üzülmesin diye uçuruyordu kuþlarýný bilinmezliðe.
Sosyal Medyada Paylaşın:
molilaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.