ZAMAN

Acýlarla kabuk baðlatýr zaman.
Kimseye göstermeyiz içimizdeki bizi,
Ýçimizde saklý duran söyleyemediklerimizle,
Uzaktan bakmakla yetindiðimiz özlediklerimizle,
Volkan olup yanardað gibi büyüyen alevlerimizle,
Eriyi veriyor zaman;

Bazen içlene içlene söndürdüðümüz kül eyleyen acýlarýmýzla,
Aklýmýzdan hiç çýkaramadýðýmýz dertlerimizle,
Karanlýk odalarda yaþattýðýmýz iç hasretimizle,
Yapraksýz aðaç mevsimine rüzgârla taþýnan,
Yaralý duygularýmýzla.
Geçiveriyor zaman;

Akýp giden mevsimlerin vefasýzlýðýnda,
Bir sevgili gibi kýrýlýverir ömrümüz,
Yüreðimizdeki yaralarý görmeden,
Yaþanýp geçer günümüz;

Boþ durmuyor ki zaman,
Bir heykeltýraþ gibi yontuyor her yanýmýzý,
Gölgelerimizle beraber kayýyoruz,
Savruluyoruz zamanýn derinliklerine.
Eleyip götürüyor tüneline;

Aslýnda hepimiz hasretiz gecikmiþ sevgilere,
Hepimizin yüreðinin bir köþesinde büyüttüðü bir gülü,
Yüreklerimizden mevsimlere uçurduðu umudu,
Yaþama mavinin güzelliði ile dalýþý,
Umutsuz sevdalara geç kalýþý,
Ýle geçi veriyor zaman;

Umutlarýmýzýn gün batýmýna varmasýyla,
Ýçimize hapsettiðimiz sevginin tutsaðý bakýþlarýmýz arasýndan,
Süzülüp gidiyor zaman.
Herkesin söyleyemediði içinde sakladýðý sýrlarýyla kayboluþlarýmýz,
Arasýndan dökülüp gidiveriyor insanoðlu her an,
Yaþam içimizi parça parça ederken yetmiyor zaman..



Sosyal Medyada Paylaşın: