çocukluk işte

hergün bacaklarýmýza çamur yürürdü pendiðin sokaklarýnda
belki yaðmurdan nefret ediþim bu yüzdendi
okadar güzel olmasýna raðmen
ne kar yaðsýn isterdim çatýmýza
ne yaðmur sokaðýmýza
çünkü fakirdi mahallemiz
yollarýmýz fakirdi
ilk yalanýmý parazsýzlýk yüzünden söyledim sana
diðerleriniyse ilk yalanýmdan kurtulmak için
temiz kalamadým biliyorum
ama temizdi sevgim sana
ilk oyuncak diye birþey olmadý bizim çocukluðumuzda
hep utanýrdým giydiðim ayakkabýdan
taktýðým bereden
gözlerimin içine bakan kardeþlerimden
hiç o ekmeði doyasýya yiyemedim
hep onlar doysun isterdim
ve hala korkarým babam gibi bakmaktan evlatlarýma
öyle içli öyle yaralý öyle yanlýz kalmýþ
koca bir çýnar gibiydi babam
yalýzlýklardan arta kalan
suskun býçak gibi keserdi sözleri
ve o yanardað gibi bakan gözleri
içime serpiþtirirdi bütün hislerini
baba olmayý ondan öðrenmiþti
sofradan aç kalkmayý benim iþtahým yok demeyi
annem ilk baharda çiçek gibiydi
cennete çevirirdi evin her köþesini
hiç bir yerde görmedim annem gibi sevenini
babam tek þansým sensin derdi anneme
bi tek senden güldüm bitek senden
severdim aslýnda onlarýn arasýndaki bu güzel aþkým
ama çektikleri korkuturdu beni
soðuturdu sevmekten
çocukluk iþte
bir yerinde kalýyor kalbinin
Sosyal Medyada Paylaşın: