küçük kadınım

Bu dünyadan senle ben geçtik
Ayýn yükseliþi ürpetirdi bizi
Yanýlmýþ bir sevdaydý belki bizimkisi
Ýçimde bir çocuk sana koþmak isteyen

Güneþ gözlerinden doðardý günlerimize
Çýrpýnan hasta yüreceðinden geçerdi
Dönsem sana geri azýcýk nefes alýrmýyým acaba
Kendimi anlamýyorum seni ne kadar anlayabilirim ki

Kapatmaya çalýþtýkça açýldý yaralarým
Senin yerin dolmaz oldu her seferinde
Yüreðimde her an büyüyen bir sýzý
Elini uzatýp beni çekebilecek kimse yok

Gökler akmaya baþladý yalnýzlýðýmýn kentinde
Ürkek bir çocuk gibi karanlýk sokaklarda yürüyorum
Ellerim ceplerim yüreðim
Hüznün kederin sensizliðim dolu

Yalnýzým küçük kadýným
Bitkin umarsýz
Þiir yazmayý yasaklamalý belkide
Bir uzun yolculuða çýkmalý karanlýklara dalýp

O küçük gözlerine nasýl sýðardý o kocaman aþkýmýz
Kedileri ikimizde çok severdik
Ve yalnýzlýðýn baþkentinde gözlerim akarken
Seni çok özledim küçük kadýným


Sosyal Medyada Paylaşın: