HOCALI

Gece soðuk mu soðuk, çýkmýþ þubat ayazý.
Rabbim bu nasýl kader? Silinmeyen bir yazý.
Alaca karanýkta, sökmeden henüz þafak.
Bir hareket baþladý, toza gark oldu afak.
Yatarken yataðýnda ana, baba, bacý, eþ
Hocalý’de o sabah batýdan doðdu güneþ


Kudurmuþ ermeniler, kasabayý bastýlar.
Soykýrým yaftasýný son yüzyýla astýlar.
Görmedi yaþlý dünya böylesine bir vahþet,
Unutma ey insanlýk bunu aklýna nakþet.
Kadýn, kýz, çoluk çocuk demeden seyirttiler,
Genç, yaþlý erkeklere saldýrýp yok ettier.


Anasýnýn karnýndan bebeleri aldýlar.
Genç kýzlarýn gelecek umudunu çaldýlar.
Kimini evlerinde yaktýlar diri diri.
Þehadeti içenler, cennetlikti herbiri.
Katledildi bir millet haçlarýn gölgesinde.
Daðlar, taþlar inledi Karabað bölgesinde.


Hocalý’da feryatlar arþtan intizar döktü.
Bu vahþetin acýsý yüreðimize çöktü.
Dünya durup seyretti yok olan bu canlarý.
Melekleri aðlattý akan mazlum kanlarý.
Her aklýma gelende yaþ döker iki gözüm.
Ýki devlet bir millet derdimiz birdir bizim.


Rabbim sabýrlar versin, acýmýz dinsin biraz.
Ýçimizde yanan kor, zamanla sönsün biraz.


NÝLÜFER SARP

Sosyal Medyada Paylaşın: