Șehitlerimizin anısına

Saat 7...
Yani burada,
yani senden ve memleketimden binlerce kilometre uzakta...
Saat 7...Sabahýn 7 si...
Bir koþuþturmaca baþlýyor, dünyanýn her köþesinde oldugu gibi...
Gelenler, gidenler, kopek gezdirenler vesaire vesaire...
Vatanýmda ise, 40 yaþýný gecen sonradan müslümanlar ile,
kalbi hakka atan muminler sabah namazýna durmuþ,
yeni nesil ise uykularýnýn bilmem kaçýncý evresinde...
Her yerde olduðu gibi Aslanlar nöbette, çakallarsa kaçak et peþinde..

Ben ise evimin penceresinden sokaðý seyrederken,
bilmem kaç gündür öz dilimden "günaydýn" iþitmemiþ,
ezan-ý þerifin günde 5 vakit ruhuma terapi yapmasýndan uzak,
bazen buðulu bazen umutlu gözlerle guneþi arar dururum...
Vatandan uzak olmak hadi neyse de, el topraðýnda Türk olmak bi hayli zor...
Herkes el pençe gibi görünsede,
avýna yaklaþan yýlan misali sessiz ve yavaþça adeta milim milim iþliyor içime...
Etrafta soðuk bakýþlar, kulaðýma gelen anlamsýz koyu muabbetler...
Dillerini çok iyi bilsen bile ne derdini anlatabilirsin ne sevincini,
hele aþký hiç anlatamazsýn..
Burada aþklar bel kemiginden diz kapaðýna kadar...

Daha dün akþam eskilerden kalan minicik,
þimdilerin genç kýzýna, bir abi edasýyla tabiri caizse "kýnalý" öðütler vermiþken,
aklýma onun yaþýndaki eski sevgilim geldi..
Hani bide sabah olmuþ, bide memleketten uzakta,
hani bide tereyaðlý çökelekli gözlemeyi özlemiþken,
Demlikte, kömür ateþinde demlenen çayýn kokusunu,
ucuzluk pazarýndan alýnmýþ ketýl’ýn içinde aptalca aradým..
Oysa memleketim böylemi???
Vatan topraðýnda sokaktan geçen her delikanlý çay kokar...
Her ana evladýna þehid gözüyle bakar...
Memleketimde Askerden gelince yapýlýr düðünler...
Çay kokan yiðidim vatan beklerken,
sadece topragý, topraðýný, vatanýný düþünsün diye..
Toprak dedimde bak aklýma geldi..
Saat sabahýn yedisi ve yaðmur yagiyor..
Hani yaðmur yaðdýðýnda topraðý yemek isteriz ya,
hani oyle güzel kokar ki " ortasýndan bir parmak alýp"
aðzýmýza atasimiz gelir ya iste burada o yok...
Topraðýn altýnda þehit yok!!
Þahadetin o evlat kokan,
can kokan, aþk kokan, kömür ateþinde çay kokan tadý yok...
Uzagým Aslaným senden...
Ben uzaðým da iki adým ötendeki insanýmda mý uzak!!
Kahrolasý hayatý herkesten fazla hakederken,
en kahpe yaratýgýn namlusunun ucu kadar yakýn olamadýk sana be aslaným...
Þimdi senden ne yüzle helallik isteyecegiz...
Bi anda düþtün yere belki,
gözlerimi kapatýp hayal edemiyorum bile,
hain sesleri duyuyorum, ama seni yere düþüremiyorum be yiðidim...
Þehid yere düþermi, evlat yere düþermi, can yere düþermi...
Kurulan kanlý tezgahta can veren yüzlerce yiðit yere düþmedi be aslaným,
düþmeyecek, düþmeyeceðiz..
ve rahat uyu sen, bizler çok zaman uyuduk,
geç olmadan uyanýp bu vatan için tek tek vurulup bin bin dirilecegiz...
Düþmedik, düþürmeyecegiz...
Dedim ya Aslanim saat 7...
Gidiþin içimizi yedi...

Moskova 2015
Sosyal Medyada Paylaşın: