Yokluðun keder arký,yokluðun hasret aðý
Yokluðun hüsran çarký,yokluðun hüzün daðý
Yedi veren gül idi yüzüme gülüþlerin
Yýrtardým enginleri koþardým bakýþýna
Yangýnýma körüktü o bana geliþlerin
Yummazdým gözlerimi iþveli akýþýna
Yar diyerek sýðýndým gönlünün mabedine
Yeri göðü inletti sinemin ahý zarý
Yok yereydi gidiþin meçhulün girdabýna
Yeksan eyledi durdu ruhumda ki ak arý
Yutkundum yalnýzlýðý sade acý olsa da
Yedirmedim kendime dik tutarak baþýmý
Yýkýlan yüreðimde umutlarým solsa da
Yaþadým hep içime akýtarak yaþýmý
Yana yana dolandým divane aþýk gibi
Yorarak benliðimi düþ çölüne atarak
Yetinmeyi bilmedim boþ akýl maþuk gibi
Yenilmez hicranýma yenisini katarak
Yedi bitirdi beni mazideki anýlar
Yerle bir oluyordum anmaya kalktýðýmda
Yaktým tüm resimleri tükenince tanýlar
Yad edilen herþeye kanmaya kalktýðýmda
Yontularak döþümü kederimi öðüttüm
Yaslýydý tebessümüm gizlediysem nafile
Yaradana niyazla efkarýmý daðýttým
Yok yere ciðerini sýzladýysam nafile
. Mehmet Kýlýçel